 Het is even geleden dat ik voor het laatst 'blogde', dus het werd tijd voor een tweede blog. Ik zit nu al bijna 2 maanden in New York. Het voelt langer dan dat, maar toch gaat de tijd ook razendsnel. Ik heb het druk met studeren, school en de stad verkennen. Ik heb elke week verscheidene classes: ear-training, theory, theory and performance, ensemble om muziek mee te maken, classical music history over the Baroque and Classical Era, en English Writing Class waar we leren om een goede cv te maken. Sommige lessen zijn leerzamer dan anderen. De school is erg individualistisch ingesteld: je hebt veel vrije tijd en niet heel veel lessen. Je moet je eigen weg vinden. Naast alle bovenstaande lessen heb ik prive piano lessen bij een aantal van de beste pianisten in New York. Voor jazz heb ik les van Don Friedman en Marc Copland. Klassiek piano les krijg ik van Ronn Yedidia op de New York Piano Academy.  New York voelt voor mij steeds meer als thuis. De lokale supermarkt "Trader Joe's" (dat is engels voor Albert Heijn) is een vertrouwde plek waar ik wekelijks een paar uurtjes doorbreng. Niet omdat ik zo lang de tijd neem om eten uit te zoeken en ook niet omdat ik zoveel boodschappen heb. Simpelweg omdat dit een van de drukste supermarkten in de buurt is, waar ze mensen inhuren om de hele dag met een bord "end of line" rond te lopen. Als je 'geluk' hebt, oftewel niet in de spits zit, begint de rij vlakbij de kassa's, maar in de spitsuren... Afgelopen week ging ik op een regenachtige dag rond etenstijd (spitsuur dus) naar de Trader Joe's om eten te halen en toen stond er een man voor de ingang. Toen ik hem probeerde te passeren, zei hij: "achteraan aansluiten graag", en hij verwees me door naar het begin van de rij: vijf mensen stonden buiten voor de deur in de stromende regen te wachten... Naast de uurtjes in de supermarkt lukt het mij gelukkig steeds beter om ook de uren voor de muziek te vinden. Ik ben erg gemotiveerd door wat er hier muzikaal om me heen gebeurt. Iedereen is hard aan het studeren en in New York is er zoveel muziek gaande dat je haast niets anders wil dan je vijf uur per dag in een studeer hok verstoppen. En dan is het eigenlijk nog steeds niet goed genoeg... Maar dat is het nooit, dat is de sport: het uithoudingsvermogen om door te blijven gaan. Maar wat je bij sommige mensen ziet is dat ze zich daar zodanig in verdiepen, in dat door blijven gaan en de hele dag muziek studeren, dat ze erin verdrinken. Bij hen mist dan passie en spontaniteit, zij missen de vitaliteit van de kunst. Want op het moment dat je het podium oploopt en gaat spelen voor een publiek is het deze vitaliteit die mensen aantrekt: passie, emotie, diepgang, misschien zelfs vrijheid van de artiest, maar niet de perfecte gestudeerde loopjes en de goede techniek. Techniek is immers alleen het middel om de muziek zo te laten klinken als wij haar in ons hoofd horen. Een mooie quote die hierop aansluit is van een van de meest invloedrijke jazzmusici van de vorige eeuw, Charlie Parker: "Master your instrument. Master your music and practice, practice, practice. And then, when you finally get up there on the bandstand, forget all that shit and just play." De hele dag met muziek bezig zijn heeft zo ook zijn keerzijde, soms gaat het ten koste van 'socialising' zoals we dat hier noemen; met mensen kletsen, films kijken, de stad in gaan naar musea gaan. Wij als muzikanten hebben natuurlijk een doel en daar moeten we voor werken, maar uiteindelijk is er meer dan alleen muziek. Bijvoorbeeld allemaal geweldige mensen en te ontmoeten en steden om te ontdekken. Ik geloof zelf dat muziek een "verhaal" moet vertellen over de wereld en haar een spiegel moet voorhouden in positieve en negatieve zin. Maar hoe kunnen we iets over de wereld zeggen als we de hele dag alleen met muziek bezig zouden zijn?  Vandaar dat ik afgelopen weekend weer naar musea ben gegaan en naar het schitterende, bijna idyllische Central Park. Het is een schitterende plek om tot rust te komen en waar je je nooit verveelt. De stad is weliswaar hectisch maar de mensen hier zijn relaxed en energiek "at the same time". Als je zo als student in New York rondloopt en al die mensen ziet, voel je ware vrijheid omdat je niets hoeft maar tegelijkertijd alles zou kunnen. Onderstaande foto heb ik een aantal weken gemaakt op "Christopher Pier", de pier die uitkijkt op Brooklyn vanaf Manhattan. De foto geeft voor mij precies weer waar New York voor staat. De zon die ondergaat en de prachtig verlichte hemel staat voor de natuur. Hoewel een stad een voorbeeld van cultuur, een door mensen geschapen omgeving, is, is zelfs in NYC de natuur te vinden, al is het maar de zon die op- en ondergaat. Als je in Central Park rondloopt, ervaar je een apart samenspel tussen beiden. Door de gigantisch hoge gebouwen rondom het park en de zon die langs die wolkenkrabbers langzaam haar weg vindt naar de andere kant van de aardbol, is er sprake van een hele 'onnatuurlijke' schaduwval. De helft van een groot grasveld wordt dan overschaduwd door de gebouwen. Terug naar de foto. We hebben het over natuur en over cultuur. Maar waar is de mens zelf in dit alles? De mens, zoals je kunt op de foto, trotseert het water, trotseert de natuur (in goede en kwade zin); ze roeit tegen de sterke stroming in. Met een piratenvlag als teken, roeien deze mensen de 'volle vrijheid' tegemoet, op zoek naar een nog onbestemd doel... 
9 Comments
|
